Een communicatie-CV en een opdracht aannemen als relatiebeheerder. Bij een organisatie waar de méns centraal staat en er helemaal geen winstoogmerk is.
Een opdracht waar ik niet mee verdien, wat ik met andere opdrachten zou verdienen.
Bij het lezen van de functieomschrijving én de missie van de organisatie maakte mijn hart een sprongetje: Hulp bieden met ogenschijnlijk eenvoudige klusjes. Hulp aan mensen die het financieel niet op orde hebben en geen netwerk hebben om op terug te vallen. Dat lichtpuntje brengen wat hen weer een stap verder helpt.
Hulp die ze niet krijgen, omdat ze tussen wal en schip vallen bij (overheids)instanties, hulp die ze niet krijgen, omdat ze de wegen niet weten te bewandelen. En als relatiebeheerder mag ik kijken hoe we dat netwerk van hulp landelijk kunnen uitbreiden. Van muurtje schilderen, tot bakje koffie drinken.
Ik ga daar sneller van lopen. Wat nou, als we allemaal gewoon even een uurtje per week besteden aan iemand die dat nodig heeft. Mensen die jaren in een sociaal isolement leven weer wat vertrouwen geven. Maar ook letterlijk wat licht geven, doordat hun voortuin weer op orde is en ze weer door de ramen kunnen kijken. Een hele grote droom. Dat weet ik.
En zo ging ik naar het Landelijke dienstencentrum van de PKN, waar HipHelpt kantoor heeft. Een ontspannen open gesprek. Ik vertelde over mijn andere opdrachten en werk. Ik vertelde over mijn privéleven, mijn gezinssituatie en de tijd dat mijn man ernstig ziek was en nog van herstellende is. Ik vertelde dat ik makkelijk contact maak, maar geen écht keiharde verkoper ben. En ook niet wil zijn. Ik vertelde ook over zingeving. Zingeving in je werk. Een dure auto, ach. Het moet rijden, betrouwbaar zijn. Een nieuwe laptop? Nou, ik ben blij dat ik weer een volledig toetsenbord heb, nadat de ‘w’ er af was gesloopt door zoonlief. Maar geen nieuwe laptop. Door het leven, door de afgelopen jaren moet materiaal werken, maar niet meer glimmen. Het is inhoudsloos een leven met alleen maar dure middelen. Vakantie ervaar ik echt als luxe. Niet de omgeving; maar het samenzijn. Samen weg kunnen, dat is luxe.
De tijd was te kort om het leven en de zingeving te delen. Een goed teken. Ik voelde de klik. En ging alleen maar meer blij naar huis.
En ik werd aangenomen! Het eerlijke gesprek en de openheid was misschien wel doorslaggevend. Spannend!
Jaja, onderweg in de trein terug hoorde ik de woorden van de boekhouder: “Je uurtarief moet omhoog! Je bent meer waard!”
En ja, natuurlijk ‘moet’ ik ook gewoon werken naar waarde. Zeker wanneer ik als doel heb om ieder jaar met mijn gezin op vakantie te kunnen. Dat snap ik. En ja, ik moet ook echt wel eens een nieuwe laptop. Die kan niet zomaar gekocht worden met ‘dit soort’ tarieven. Ja, boekhouder. Je hebt gelijk. Heel erg gelijk.
Maar door mij 16 uur per week in te zetten voor iets meer geluk voor een ander, voelt het betekenisvol wat ik mag doen. En ik ben niet de enige die zoekt naar werk met inhoud. Zo lees ik bij het Centraal Planbureau: Voor driekwart van de Nederlanders is inhoudelijk leuk werk belangrijk,” aldus Maroesjka Versantvoort. “Werk waarin je jezelf kunt ontplooien of werk waarmee je anderen kunt helpen. Zelfs zo belangrijk dat de helft van de werkenden ook zou willen werken als dat niet meer zou hoeven voor het geld. Slechts een kwart zou in dat geval willen stoppen met werken.”
Gewoon doen dus: Gewoon een paar uur van je werkweek besteden aan werk waar je gelukkig van wordt. Gelukkig kiezen steeds meer Nederlanders er voor.
Hoe de organisatie heet? HipHelpt!
En dit filmpje zegt álles:
Meer weten? Neem contact op!